دانلود,بررسی پاورپوینت مراحل ساخت تونل سازي,pptx
 
بخشی از مطلب
 
كنترل تونل به هنگام حفر
شيوه حفر تونلها به هنگام استفاده از ماشين يا سپر بدين گونه است كه پس از حفر مقدار معيني از تونل، ماشين متوقف شده و به جلو رانده مي شود. معمولاً ماشين هاي جديد، مجهز به سيستم كنترل مسير هستند. بدين معني كه اگر ماشين به طور نادرست توجيه شده باشد اين سيستم كنترل آن را در موقعيت صحيح توجيه مي كند. همچنين سيستم نگهداري تونل نيز به وسيله سيستم كنترل بررسي مي شود و قطعات سيستم نگهداري، در موقعيت درست خود قرار مي گيرند.
متداول ترين سيستم كنترل ماشين هاي حفر تونل، استفاده از اشعه ليزر است. بدين منظور يك لوله مولد ليزر ماشين تونل كني نصب مي كنند تا اشعه ليزر حاصله را در مسيري كه از قبل تعيين شده، برگيرندة ؟؟؟ كه در ماشين نصب شده است، بتاباند.
روشهاي مختلف حمل مواد در تونل ها:
1-    راه آهن: از نظر ميزان انرژي مصرف شده، حمل مواد با راه آهن، با صرفه ترين روشهاست و به همين خاطر در بسياري از تونلها به كار مي رود.
مزايا: سهولت احداث- به علت راندمان بالا، به سيستم تهويه ارزانتر كه نياز دارد- براي حمل انواع مختلفي مواد مناسب است.- تقريباً در تمام تونلهاي با ابعاد متفاوت، قابل استفاده است.- براي حركت لكوموتيوها از منابع مختلف انرژي مثل برق، ديزل، باطري و هواي فشرده مي توان استفاده كرد.
معايب: فاصله ايستگاه حمل از جبهه كار تونل، محدوديت دارد.- محل عبور قطار همواره ثابت است.- به هنگام وقوع حوادث، تمام سيستم يكجا از كار مي افتد.- ايستگاه تخليه كمابيش ثابت است.- به هنگام ساختمان نهايي تونل، اجباراً بايد ريلها را برچيد و در اين مدت قابل استفاده نيست.
2-    نوار نقاله: گرچه نوار نقاله براي حمل و نقل مداوم در تونلهاي معدني كاربرد وسيعي دارد اما به عنوان سيستم حمل و نقل به هنگام حفر تونلها، چندان متداول نيست.
مزايا: براي حمل هر مقدار سنگ حفر شده از جبهه كار، توانايي دارد.- با بسياري از روشهاي حفر و بارگيري سازگاري دارد و قابل استفاده است.- در تمام تونلها با ابعاد مختلف، قابل استفاده است.- فضاي لازم براي احداث آن، كم است- كارآيي آن زياد و هزينه نگهداري آن كم است- عمليات حمل به طور پيوسته انجام مي گيرد.
معايب: براي حمل بعضي از مواد كارآيي ندارد.- ابعاد قطعاتي كه بايد حمل شوند محدود است- احداث آن گران و پرهزينه است- با پيشروي جبهه كار تونل، افزايش طول نوار، مشكل و پرهزينه است- در مواردي كه تونل انحنا داشته باشد، قابل استفاده نيست- قطع قسمتي از سيستم، تمام سيستم را از كار مي اندازد.
كاميون هاي چرخ لاستيكي: استفاده از كاميونهاي چرخ لاستيكي، يكي از متداول ترين، روشهاي حمل مواد در تونلها است زيرا محدوديت سيستم راه آهن يا نوار نقاله را ندارد.
مزايا: با پيشروي تونل، نيازي به ايجاد تغييرات جديد نيست- در تونلهاي بزرگ، تقريبا در هر قسمت از تونل، كاميونها مي توانند از مقابل هم عبور كنند- اگر مشكلي براي يكي از كاميونها پيش آيد، تمام سيستم از كار نمي افتد- بيشترين انعطاف را طي عمليات دارد- مي توان سيستمهاي بارگيري و حمل را تلفيق كرد و مدلهاي بار كننده- باركش را به كار برد- مواد و وسايل مختلف را مي توان حمل كرد.
معايب: آماده سازي كف تونل براي عبور كاميونها مشكل است- به سيستم تهويه قوي و گران نياز دارد- با تمام سيستمهاي حفاري و بارگيري، سازگاري ندارد- …
حفر تونل به وسيله ماشين هاي بازويي:
ماشينهاي تونل كني را به دو گروه كلي ماشين هاي ؟؟؟ و ماشين هاي تمام مقطع تقسيم مي كنند. در ماشين هاي بازويي، يك يا چند بازوي حفار وجود دارد كه سطح مقطع آن به مراتب كمتر از سطح مقطع تونل است و با جابجا كردن آن در نقاط مختلف مقطع، تونل را حفاري مي كنند.
در ماشين هاي تمام مقطع، يك صفحه حفار در جلو ماشين تعبيه شده است كه با چرخ خود، تمام مقطع را يكجا حفاري مي كند و اين ماشين ها به نام ماشينهاي تونل كني حفار (T.B.M) معروفند.
اجزاي دستگاه: مهمترين اجزاي دستگاه عبارت از بدنه، موتور، بازو، سرمته، ناخن هاي حفار و سيستم بارگيري است.
حفر تونل به وسيله ماشينهاي تمام مقطع:
اين ماشين ها، تمام مقطع تونل هاي دايره اي را يكجا حفر مي كنند و معمولاً آنها را به نام ماشين هاي تونل حفركن مي نامند. بر حسب محل و چگونگي كار ماشين هاي تمام مقطع آنها را به سه گروه اصلي زير تقسيم مي كند.
الف) ماشين هاي T.B.M : اين ماشين ها براي حفر تونلها به كار مي برند و قادرند تمام مقطع تونل را يكجا حفر كنند. 
ب) ماشين هاي حفر دويل: اين ماشين ها براي حفر دويل به كار مي روند. بدين منظور ابتدا گمانه اي بين دو طبقه موردنظر حفر مي شود و آنگاه ماشين، حفر دويل را از پايين به بالا آغاز مي كند و مواد حفر شده در طبقه زيرين مي ريزند.
احداث تونل به روش كند و پوش:
حفر تونل در زيرزمين، مشكلات ويژه خود را دارد. از جمله مشكلات مي توان به مسائل ايمني، تهويه،‌ ضرورت تامين روشنايي در تمام مدت كار، محدوديت فضا، محدوديت استفاده از ماشين آلات در مورد تونلهايي كه احتمال تمركز گاز متان وجود دارد و هزينه هاي زياد اشاره كرد. بنابراين هر وقت كه امكان داشته باشد، تراشه اي از سطح زمين با عمق و عرض موردنظر حفر مي كنند به گونه اي كه كف تراشه در ترازو كف تونل قرار گيرد. سپس تاسيسات موردنظر را در تونل نصب و آن را با وسايل نگهداري، ديوارسازي كرده و روي آن را تا سطح اوليه زمين، خاكريزي مي كنند.
در تونلهاي مترو، اين بحث پايان نيافتني همچنان وجود دارد كه كداميك از دو روش كند و پوش و زيرزميني مناسب تر است. مسلم است كه يك جواب ثابت براي اين سوال وجود ندارد و در واقع هر شهر دنيا و به عبارت صحيح تر، هر يك از خطوط مترو در هر يك از شهرهاي دنيا، مسئله جديدي است و مشكلات ويژه خود را دارد كه با توجه به آنها، بايد مناسب ترين روش انتخاب شود.
به عنوان مثال، اولين خط مترو شهر لندن به روش كندوپوش احداث شد اما با توجه به مشكلات موجود و هزينه هاي جنبي، اكثر خطوط ديگر و به ويژه در مركز شهر با استفاده از ماشين حفر تونل و به روش زيرزميني احداث شد.
با توجه به تجربيات انجام شده در شهرهاي مختلف دنيا به طور كلي مي توان گفت كه در مورد تونلهايي به عمق 10 تا 14 متر روش كندوپوش ارزانتر و آسانتر از روشهاي زيرزميني است و احداث تونلهاي مترو تا عمق 18 متر نيز كاملا عملي و مقرون به صرفه است.